Korte trek in Bhutan Samtengang Trek

Groen als gras
Samtengang Trek - beste seizoen januari t/m mei (na Punakha festival) of oktober t/m december. 

Reisplan:
1 Punakha dzong- limbukha camp
2 Limucka- Samtengang valley camp
3 trail Samtengang dorp - auto Kiychu resort Wangdi of Trongsa 

Trek
Ik word wakker in een blauwe tent. Niet op een matje maar op een heus bed. Het kampement bestaat uit vier tenten. De tent voor de keuken en de kok, de eettent, een slaaptent voor mijn Bhutanese begeleider en general manager van ons agentschap en dan de slaaptent voor mijn maatje en mij. Heerlijk geslapen met de geluiden van de velden en de bossen om me heen. Koebellen, het fluiten van tientallen vogels, kikkers uit de rijstvelden. Giechelende kinderstemmen. Ik steek mijn hoofd uit de tent en schrik bijna. Zo mooi is het vergezicht vanaf hier. Ik kijk uit over kleine rijstvelden en akkertjes met andere gewassen. De kleurschakeringen wisselen elkaar geleidelijk en met smaak af. Van fel lichtgroen naar donker, van middelgroen naar zachtgeel. Op de achtergrond figureren de prachtige Bhutanese houten huizen, twee verdiepingen hoog, met doorslaand succes. Het decor wordt afgemaakt met bergen opgesteld als coulissen. De contouren worden waziger hoe verder de berg zich bevindt. Ze worden versierd door witte uitgetrokken wolkslierten die als een aureool doodstil hangen om de vlakke bergtoppen. Ik kijk en zwijg. Ik loop vandaag van Limucka naar Samtengang. 

Wegen
Voordat ik vertel over de tocht vandaag, wil ik graag kwijt dat deze omgeving niet lang geleden ontsloten is. Tot voor 10 jaar geleden waren er nog maar enkele wegen in Bhutan. Grofweg zou je kunnen zeggen dat dat de weg die Haa en Paro in West-Bhutan met Tashigang in Oost-Bhutan betrof en de wegen van de grensplaats Phuentsoling in west-bhutan, de weg naar Samdrup Jongkar in Oost, Gelephu en Sarpang in Centraal-Bhutan. Dit waren de enige wegen van betekenis. Sinds een jaar of vijf, vooral na het aantreden van de vijfde koning van Bhutan in 2006 is er enorm gewerkt aan het verbeteren van de infrastructuur. Het plan is om binnen korte tijd de meeste dorpen in Bhutan te ontsluiten door het bouwen van wegen. Zo krijgen deze dorpen toegang tot de buitenwereld om zich zodoende verder te ontwikkelen. Het is een enorme vooruitgang vergeleken met de smalle wandelpaden waar men eeuwenlang over trok om ergens te komen. Het bouwen van de wegen gaat zeer gestaag vooruit. En ook Samtengang is een dorp dat sinds twee jaar is ontsloten door een zandweg. Het oude voetpad is echter gewoon nog in tact en wordt nog steeds gebruikt. dit voetpad volg ik voor een deel op deze trek. 

Nat?
Het is juni, dus moessontijd. De nadelen ken ik maar ik focus bij deze ook graag op de voordelen. Die zijn er volop. Het is er knalgroen! Overal ruikt het heerlijk, Het stikt er van de bloemen en de regenwolken die overdrijven, vormen samen met de luchten en de berglandschappen een prachtig decor waar ik geen genoeg van kan krijgen. De wolken in de regentijd zijn overdonderend mooi. Natuurlijk verdwijnt je uitzicht af en toe in de volledig verstikkende wolkenbrij en zie je geen hand voor ogen maar zodra de wolken optrekken is de verrassing van het uitzicht des te indrukwekkender. En dan heb ik het nog niet gehad over de stiekeme zonnestralen die een deel van het landschap verlichten als een Spotlight de acteur uitlicht op het podium. Een uitroep van verrukking is dan nauwelijks binnen te houden. Vind ik dan.

Christel van Bree 2011

En daar gaan we dan! Met zijn vijven. Drie Bhutanen, m'n reismaatje Jacomien die ik twintig jaar ken dus waar ik makkelijk bij kan gaan janken als het echt moet, en ik.Vier puppies uit het dorp waar we bij gekampeerd hebben, hobbelen triomfantelijk met ons mee. Ze rennen zo hard als ze kunnen en buitelen over elkaar wanneer ze de helling op moeten wat ze nog maar nauwelijks kunnen met hun kleine pootjes.We laten Limucka achter ons. De bomen en planten staan steeds dichter op elkaar naarmate we stijgen. Overal bladeren in de meest prachtige vormen. Je struikelt gewoon over de kamerplanten uit onze woonkamer. Bomen met parasietplanten die zich slingeren om hun bemoste takken, zien er zo een beetje angstaanjagend uit. Alsof ik in de Lord of de Ring film ben beland. 

De klim is behoorlijk. Ik loop naar mijn gevoel zowat verticaal omhoog in zigzag. Het pad dat ik volg is een pad dat al eeuwen bestaat en gewoon dwars over een bergkam gaat. Geen pas te bekennen. Zo te zien lopen er maar weinig mensen want het pad was regelmatig moeilijk te vinden en begroeid met de meest prachtige planten, grondbedekkers en mooie bloemen. De weg stijl omhoog is vooral een uitdaging omdat het net heeft geregend en de grond glibberig is zodat ik regelmatig uitschuif en een stukje naar beneden glijd. Gelukkig een jungle van takken om me heen om me aan vast te grijpen als het dreigt mis te gaan, dus mij hoor je niet. Ik glibber lekker door. Dan zie ik een stok liggen die voor mij lijkt gemaakt. Deze stok begroeid met witgroene mossen wordt mijn vriend. Hij helpt me op glibberige stukken en wordt voor deze korte tijd dat ik deze steile helling ga overwinnen, letterlijk mijn steun en toeverlaat. Ik hou van mijn stok. Wat is het toch een grappig fenomeen dat op momenten dat de boel me even tegenvalt ik direct aan thuis denk. Ik zie het grijnzende gezicht van mijn zoontje en de stralende lach van mijn dochter en hoor de rustgevende stem van mijn partner en ik wil niets liever dan naar huis. Waar ben ik aan begonnen? Is dit nou leuk. Welke idioot rent hier een verticale helling op in hartje Bhutan? Ik herpak me als ik de stem van Jacomien hoor. Hoehoe! Klinkt het door de wildernis. Ik zie haar niet door de dikke vegetatie, ik zie helemaal niemand trouwens, maar door haar opgewekte stem die aangeeft welke kant ik op moet, kan ik weer verder. De weemoed verdwijnt voorgoed en met opgewekt gemoed en een ferme stap steven ik omhoog, vertrouwend op mijn vriend de stok.

Ik hoor het zingen van een vreemde vogel en boots hem na. Doe er gelijk een terts lager bij in de hoop dat we een mooi akkoord krijgen samen maar hij laat het even afweten. Raakt misschien in de war. Dan hoor ik geblaf in de verte. Ah, een hond! We raken weer in de bewoonde wereld. Maar hee, ik sta hier op een steile schuivende helling in de middle of fucking nowhere en de bewoonde wereld komt op me af? Hier klopt iets niet. De knappe begeleider die met me mee sloft op gympen zonder sokken, mompelt ergens van achter me vandaan; It 's a barking deer. Wat? Een blaffend hert? Wow! Ik ben hier inderdaad in de middle of fucking nowhere! En ik hijg vrolijk mijn weg omhoog.

Ik hoor dan Jacomiens stem weer. Ik ben er, zegt de stem. Hoezo ik ben er? Waar ben je dan? Ik kijk omhoog en zie witte lege ruimte tussen de bomen komen. Daar waar de ruimte is moet lucht zijn en dat betekent een einde aan de vegetatie dus aan de verticale grond waar ik opsta! Ik ben bijna boven! Bovenaangekomen staan we tussen verbleekte en gerafelde gebedsvlaggen omhuld door dunne slierten mist. We staan hier boven op de berg in de wolken! En dan drinken we thee. Hete thee. Uit een immense thermosfles die een van onze begeleiders helemaal heeft meegesjouwd van beneden. Ik dacht al, wat heeft die vent een grote rugzak voor een dagtocht als deze.We mogen trouwens op een grote boomstronk gaan zitten omdat die omgeving vrij zal zijn van bloedzuigers. Want ik heb je stiekem nog wat onthouden, daar ik vooral de voordelen heb genoemd van het lopen in moessontijd door Bhutanees struikgewas.

Ik moet eerlijkheidshalve melden dat ik naast de heldhaftige klim namelijk ook even heb moeten gillen. Ik gilde toen ik ze voor het eerst mijn schoenen op zag kruipen. Kleine en grote wormpjes die eigenaardig hun lijf helemaal opzetten als een stokstaartje en dan rond bewegen en voelen of ze ergens een stukje huid te pakken kunnen krijgen om eens lekker toe te happen. Bloedzuigers dus. En dat is wat ze doen inderdaad: bloed zuigen. Help! Ik heb mijn sokken al over mijn broek getrokken, ik heb mijn broek aan de onderkant al dicht geregen. Maar dat moge allemaal niet baten. Ze kruipen naar binnen of gaan dwars door je sokken heen. Het goeie nieuws is dat ze loslaten als ze genoeg hebben. Leuk is anders. Maar ze doen verder geen pijn. Het enige probleem is even dat ze een antistollingsmiddel je bloed in spuiten waardoor het bloed niet snel stolt nadat ze hebben losgelaten. Je bloedt dus nog even door. En dat geeft nare bloedvlekken als je het niet doorhebt. Maar ach het ziet er ook wel avontuurlijk uit van die bebloede sokken. Het verhaal van Redmond OHanlon dringt bij me op. Ik heb toen ik zijn boek 'In the heart of Borneo' las, smakelijk gelachen om het verhaal van het plassen door een theezeefje in de jungle omdat ie bang was dat de parasieten via zijn plasstraal rechtstreeks zijn penis in zouden kruipen. Wah!

Jacomien doet er nog een schepje bovenop door te vertellen dat teken het warmste plekje opzoeken en dus wel eens in de vaginastreek te vinden zijn! Wie dus deze verhalen niet hebben kan, heb ik een advies: Loop deze trek niet in de moessontijd. Voorjaar, najaar en winter? Geen enkel probleem. Het nadeel is dan weer dat je de bovenstaande heldhaftige avontuurlijke verhalen helaas niet paraat hebt op een feestje waarvan jij gegarandeerd het middelpunt had kunnen zijn. Dus. 

De afdaling gaat als een speer! Dat is een groot feest met om je heen het mooiste groen en de vrolijkste bloemen die je maar bedenken kan. En dan plotseling is het bos verdwenen. En sta ik oog in oog met een schitterend decor. Ik kijk uit over de meest sprookjesachtige vallei die ik me maar kan voorstellen. Samtengang Vallei. Missie bereikt!

Christel