Bij het uitkomen van nieuwe films uit India (en de rest van Azie) in Nederland, gedistribueerd door SEPTEMBER Films, mag Dimsummer Christel naar de previews en schrijft er vervolgens over.
Dromen of Illusie
''Sommige mensen noemen Mumbai de Stad van Dromen, ik noem het de Stad van Illusies, zegt een stem terwijl een gigantisch beeld van de ollifantengod Ganesha door de donkere straten van Mumbai wordt gedragen, gevolgd door een stroom van honderden op elkaar geplakte mensen die elkaar toeschreeuwen. Je moet wel in illusie geloven, anders word je gek '', besluit de stem.
De eerste beelden van deze prachtige, zacht gekleurde, intieme film zetten de boel direct op scherp. Een mensenmassa in de schaars verlichte straten, sloffend zich een weg banend, het alomvattende lawaai, plakkende verhitte lichamen dicht op elkaar, langsrazende treinen, hoge flatgebouwen met schel verlichte vierkante ramen. Mumbai wordt wakker wanneer de zon onder is en de lichten aan gaan.
En toch lukt het Kapadia in deze verlichte chaos een zachte intimiteit te creëren waarin botsende gevoelens van eenzaamheid, trouw, verlangen, machteloosheid, verzoening en het verdragen van je lot, zich verweven tot een poëtisch verhaal.
In de drukke miljoenenstad Mumbai is het leven van de drie bevriende verpleegsters zeker niet makkelijk. Prabha heeft al meer dan een jaar haar kersverse man niet gesproken, Anu kampt met een verboden liefde en Parvati krijgt geen vervangende woning, nu haar flat wordt neergehaald.
Het licht komt wanneer de drie vriendinnen besluiten de trein te nemen naar het geboortedorp van Parvati. In haar rustige dorp aan zee - waar de lichtknopjes in het ouderlijk huis van Parvati het niet doen- wordt de vriendschap van de vrouwen hechter doordat de verstikkende sluiers van het leven even mogen afvallen. Een fles sterke drank die Parvati in haar koffer heeft zitten en Anu ontdekt, geeft even een bijna kinderlijke, enigszins besmuikte verlossing.
De laatste scène waarin de tevreden vriendinnen in een met lichtjes versierde strandtent op een verder verlaten strand zitten, is van een hartverwarmende schoonheid. De in zichzelf gekeerde dansende barjongen achter in beeld, is precies een van die kleine details die deze film zo groot maken.
Een diepe buiging voor Payal Kapadia. Geen wonder dat ze met deze films meerdere prijzen in de wacht heeft gesleept waaronder de Grand Prix op het Filmfestival van Cannes in 2024. Kortweg een poëtisch intieme film zonder opsmuk.
In India is deze film onder Indiase - hoog opgeleide - jongeren een ware hype! Iedereen lijkt het erover te hebben.
Vanaf 27 februari te zien in onze theaters in Nederland.