Hormuz, over forten, hippies en bizarre maanlandschappen

Reisverslag van een bezoek aan het eiland Hormuz, gelegen in de Perzische Golf.

Wim van Ginkel, april 2019

Foto's van deze reis kunt u zien op onze pagina met Iran foto's.

Ik zit in het cafe, een hippe koffietent met heuse cappuccino, espresso en verse kruidendranken. Hipsters met baarden, hippies in bloemrijke jurken, jongeren met gitaren op de rug en outdoor types. Allemaal niet zo heel raar, maar wel de plek. Ik bevind me op het Iraanse eiland Hormuz, gelegen in de zinderende hitte van de Perzische Golf.

Ooit een belangrijk eiland, vanwege de strategische ligging. Wie dit eiland in bezit had, controleerde de toegang tot de Perzische Golf. Het Portugese fort is een stille getuige van dit verleden. Het is ook puur de strategische ligging waarom men zich hier vestigde. Erg aangenaam is het niet. Het is of er brokstukken van de maan of mars zijn gevallen in de zee. Een groot deel van het jaar komt de temperatuur hier ruim boven de 40 graden, schaduw is er amper, iets van bomen of gras al helemaal niet.

Maar schitterend is de natuur, van dit kleine eiland (denk formaatje Vlieland), wel. Als je tenminste openstaat voor de grillen van Moeder Natuur. Het eiland is een geologisch wonder, bestaande uit maanlandschappen in de meest uiteenlopende vormen en kleuren. Je kunt zoutbergen en zoutgrotten bezoeken vol imposante kristallen. Uitkijken vanaf indrukwekkende kliffen over verlaten strandjes en de Perzische Golf. Valleien met grillige rotsformaties bezoeken die allerhande vormen aannemen, niet voor niets de ‘Valley of Statues’ genoemd. Dan is er een betoverend roodgekleurd strand, waar iedereen wat van het rode zand op z’n gezicht smeert, om vervolgens als een groep Indianen het strand op te lopen.

Hoogtepunt voor liefhebbers van deze geologische wonderen is de ‘Rainbow Valley’, een woeste vallei die zijn naam alle eer aandoet. Mineralen en zout zorgen voor de meest uiteenlopende kleuren, die ook nogeens veranderen al naar het moment van de dag, het jaar en of er neerslag is gevallen of niet. Dat laatste gebeurt zelden, maar als ik er ben is dat toevallig net gebeurd. De rotsen kleuren minder groen en rood, maar het pad waar ik loop is helemaal geel gekleurd door losgekomen zoutkristallen.

Als ik over een verlaten strand wandel, raak ik in gesprek met een groep jongeren uit Teheran. Of ik een joint wil, of liever paddo’s? Zij kamperen op het strand en willen een paar dagen helemaal losgaan. Ze lopen erbij of ze net uit Goa in de jaren ‘70 zijn komen aanwandelen. Geheel Iraans zijn ze buitengewoon vriendelijk. Ze vertellen hoe Hormuz helemaal een hippe bestemming is geworden: wild kamperen, feesten, muziek maken, genieten van de hallucinerende landschappen en even flink losgaan.

Het stadje Hormuz bestaat uit een verzameling pittoreske witte huisjes. Tot voor kort kon je nergens overnachten. Nu zijn er enkele eenvoudige homestays. Bij enkele van deze guesthouses lopen Iraanse jongeren in en uit, muziekinstrumenten op hun rug: klaar om al feestend de nacht in te gaan. Verzamelpunt zijn de twee hippe koffietenten, gelegen aan de boulevard die ‘s avonds tot leven komt. Dan komen ook de Bandari, de inwoners van deze regio naar buiten. Sommige vrouwen dragen de karakteristieke maskers die door deze Perzische Arabieren gedragen worden. Perzische Arabieren? Ja, de mensen die hier wonen zijn Golf Arabieren, die in het shi’itische Iran hun oorspronkelijke cultuur hebben weten te bewaren. De mannen dragen witte djellaba’s, de vrouwen bizarre maskers. Het best bewaard is deze cultuur op het naburige eiland Qeshm, zie meer daarover in een eerder verschenen reisverslag.

Ik eindig de avond op een party boot, ook al zo’n merkwaardig verschijnsel in Iran. Een traditionele boot voor de haven, neonlichten, live muziek, mensen klappen en dansen enthousiast mee.