Reisblog China: Een route door de Yunnan Regio

We komen aan op het kleine vliegveld van Lijiang, dat ongeveer op een klein uurtje van het centrum ligt. Lijiang staat bekend als een van de mooiste stadjes van China, vandaar dat het ook op de UNESCO wereld erfgoedlijst staat, ik ben benieuwd!

Na een korte rustpauze in ons kleine hotelletje net buiten het oude centrum duiken we meteen het centrum in – een doolhof van smalle straatjes, houten huisjes en grachten. Het is midden op de dag, wat betekent dat het ook het heetst van de dag is, het is niet druk, maar overal zien we souvenirwinkeltjes, eettentjes en andere snuisterijwinkeltjes. Ik kan me voorstellen hoe druk het kan zijn wanneer het weer aangenamer is.

Veel jonge meiden lopen rond in de kleurrijke klederdracht van de Naxi, een lokale etnische minderheid. Je kunt hier zelfs in meerdere winkels een outfit huren, je laten opmaken en met een fotograaf langs de mooiste plekjes struinen voor het perfecte plaatje. Waar het soms voor mij wat té kitsch overkomt, past het ook weer goed bij de jongeren van nu, traditionele kleding in een modern jasje.

In ongeveer een kwartiertje wandelen we verder naar het Jade Spring Park, mijn kans om het uitzicht op de imposante Jade Dragon Snow Mountain te zien. Maar helaas, het is bewolkt, geen uitzicht. Ook niet heel gek, de berg zit vaak in de wolken. Maar de rust van het park en de prachtige tempels maken alles net zo goed. Je ziet dan ook veel stelletjes rondlopen en verkoeling zoeken in de schaduw. Ook al zit je in Yunnan een stukje hoger, het blijft overdag erg warm.

We sluiten ons verblijf in Lijiang af op een kleine foodcourt, hier halen we vis skewers, een lange satéstok met inktvis, octopus, of andere witvis. Wij kiezen voor de octopus, deze wordt dan ook met veel bombarie gegrild op een groot vuur. Uiteraard halen we ook wat andere kleine rijstgerechtjes met groente. En zitten we lekker tussen de locals te eten.

Vandaag staat een stevige hike op de planning: een tocht naar Wenhai, een klein Naxi-dorp aan het gelijknamige meer.

's ochtends vroeg staan we klaar in sportkleding, wat snacks, maar ook een regenjas, je weet maar nooit.

We rijden de stad uit naar het startpunt van de wandeling. De wandeling omhoog duurt 2,5 uur en we stijgen 400 meter. Ik moet eerlijk zeggen, mijn conditie wordt toch wel even op de proef gesteld, vooral bij de steile stukken. Gelukkig stopt onze gids regelmatig om planten te laten zien en uit te leggen waar ze allemaal goed voor zijn, een fijne adempauze tussendoor en om even bij te sprayen tegen de muggen. Hoe druk het in het oude centrum van Lijiang was, hoe bijzonder dat je hier onderweg helemaal niemand tegenkomt. Een hele fijne pauze tussen al het reizen door.

Boven maken we een korte stop voor lunch: zoete broodjes en thee. We haasten ons een beetje, want in de verte rommelt onweer. Tijdens de afdaling barst de regen los, maar dat hoort er ook bij in deze regenperiode. Als ik de regen had willen ontwijken, had ik wat beter in mei/juni kunnen gaan met de lentekleuren of juist in het najaar rond half oktober met de herfstkleuren.

Wenhai dorp zelf - vernoemd naar het Wenhai-meer - is klein en rustig, onderweg zien we mensen op het land werken. De kroppen worden geoogst, naast wat gerinkel van de koebellen en wat vogelgeluiden hoor en zie je niet zoveel. Heerlijk! Terwijl we het dorpje verlaten, zien we weer wel weer een hele populaire activiteit. Chinezen die hier massaal komen paardrijden- het is erg populair om toch even een rondje langs het meer te rijden. 

Op weg terug naar Lijiang wordt er voorgesteld om een Tibetaans klooster te bezoeken. Geen twijfel mogelijk: natuurlijk willen we dat zien! We rijden naar de Fuguo tempel, ooit het grootste lama-klooster in de regio en een van de vijf belangrijkste. Alle tempels hier liggen in een lijn langs de bergen, met de achterkant tegen de berg en de voorkant naar het oosten, als een rustende Boeddha. Binnen heerst een rustiger sfeer en er zijn een handje vol monnikken bezig met het onderhoud. Wat zacht gepingel klinkt door de ruimte met af en toe een briesje wind. We lopen uiteraard links om de tempel heen. Vanaf hier hebben we ook een prachtig uitzicht op de Jade Dragon Snow Mountain. Zie ik hem toch nog! Een mooie afsluiting van de dag.

Om half acht worden we opgehaald voor onze reis naar Shangri-La. Onderweg maken we een stop bij de Tiger Leaping Gorge, een van de diepste kloven ter wereld. Hier raast de Jinsha-rivier, de bovenloop van de Yangtze, met een enorme kracht door de smalle doorgang. Vooral in deze tijd van het jaar stroomt er erg veel water door de kloof.

De rit ernaartoe is al een belevenis op zich. We volgen de rivier en rijden langs bergen die steeds hoger lijken te worden. Onze gids waarschuwde gisteren dat we op tijd moesten vertrekken om de drukte te vermijden. Hij had gelijk—het smalle pad vult zich snel met Chinese toeristen.

We lopen via de trappen naar beneden en komen steeds dichter bij het kolkende water. De kracht van de rivier is enorm. Volgens de legende sprong een tijger hier ooit van een steen midden in de kloof naar de overkant om aan jagers te ontsnappen. Overal staan dan ook beelden van tijgers als herinnering aan dit verhaal.

Vanwege de korte tijd maken wij alleen een korte stop bij het uitzichtsplatform net boven de rivier. Het is hier zeker een stuk drukker in de zomer. Maar wil je juist wat meer rust, loop dan vooral bovenlangs de Tiger Leaping Gorge met een tweedaagse wandeling.

We rijden door naar Shangri-La, een stad die tot 2001 Zhongdian heette. Waarom de naamsverandering? Wat direct opvalt, de Tibetaanse invloeden, maar ook de hoogte. Met 3.160 meter is het hier een stuk kouder, ik ben blij dat ik een goede jas mee heb.

We overnachten in een geweldig hotel dat beheerd wordt door een Tibetaanse familie. Het hotel ligt op 5 minuten wandelen van het centrum. De bijzondere Tibetaanse inrichting, maar met stiekem ook een beetje Naxi invloeden (te herkennen aan net wat kleinere details in de architectuur) is prachtig. 

Uiteraard staat er een bezoek aan het Ganden Sumtsenling-klooster op de planning, ook wel bekend als het Songzanlin-klooster of het ‘kleine Potala Paleis’. Hier wonen zo’n 1.100 monniken verdeeld over 300 woningen. 

Uiteraard leren we ongelofelijk veel over het klooster en het Tibetaans boeddhisme. We lopen langs kleurrijke gebedsvlaggen, muurschilderingen en vergulde beelden. Fotograferen mag niet, maar de sfeer maakt sowieso meer indruk dan een foto ooit zou kunnen. De combinatie van de wierookgeur, de monnikengezangen en de stilte maakt het een bijzondere ervaring. Wat een bijzondere plek!

Na het klooster bezoeken we een Tibetaanse familie voor een traditionele lunch. Hun huis straalt rijkdom uit- de breedte van de houten pilaren laat zien hoe welvarend een familie is, en deze zijn flink breed. We krijgen een overdaad aan eten en proeven yakboter-thee. Het smaakt vettig, maar het is ook wel erg lekker. Ik kan me voorstellen hoe je dit in de ochtend drinkt en meteen met een goed gevulde maag de dag begint.

We maken een ronde rondom het Erhai-meer. Naarmate het toerisme is opgekomen is het ook rondom Erhai Meer steeds voller gebouwd. 

Wij rijden om het meer heen richting Shuanlang en Xizhou. Beide plekken een stuk toeristischer dan gedacht. 

In het Xizhou dorp bezoek ik het Linden Center, een project waar oude gebouwen in hun originele staat worden gerestaureerd en als hotel worden gebruikt. Het initiatief richt zich op community-based tourism en is een plek om in de geschiedenis te duiken. We maken een korte wandeling en eten in het dorp. Fietsen stond op mijn lijstje, maar door onze late aankomst blijft daar geen tijd voor.

De volgende dag starten we vroeg met een tocht door het dorp. Ze laat ons de traditionele Bai-huizen zien, herkenbaar aan hun witte muren. Deze muren worden vaak naar het oosten geplaatst om het zonlicht optimaal te reflecteren en de binnenruimtes lichter te maken. Tijdens de culturele revolutie moesten veel muurschilderingen haastig worden overgeschilderd om sloop te voorkomen. Sommige huizen bleven gespaard door ze tijdelijk in bruikleen te geven, zoals een huis met een rode inscriptie van Mao Zedong dat als kladblok werd gebruikt.

Op de ochtendmarkt zien we de lokale handel in volle gang. De vlees- en noedelkramen trekken de meeste aandacht, evenals de vis en eetbare planten uit het meer. Onze gids laat ons verschillende snacks proeven, waardoor het ontbijt eigenlijk overbodig blijkt. Overal liggen paddenstoelen, geplukt door locals die in deze periode massaal de bossen intrekken.

Aan het eind van de middag reizen we door naar Weishan, een dorp dat verder de bergen in ligt. Het voelt direct anders dan de eerdere plaatsen die we hebben bezocht: rustig, authentiek en nauwelijks toeristen in de avond. De smalle straatjes en oude gebouwen geven het een bijzondere sfeer.

Onze gids is enthousiast en gezellig, en in de avond zien we haar opnieuw. Ze bestelt een tafel vol gerechten, veel meer dan we op kunnen. Uiteindelijk laten we haar de keuze, terwijl wij na een lange dag vooral genieten van een kop thee op straat. Rond tien uur keren we terug naar ons kleinschalige hotel, waar de rust van het dorp goed voelbaar is.

De volgende ochtend staan we vroeg op voor het ontbijt. We lopen naar een eenvoudig restaurant waar de locals samenkomen. Op het menu staan verse noedels met groenten en vlees, bereid in een grote pan. Onderweg zien we de noedels buiten drogen in de ochtendzon, terwijl het oude centrum nog in stilte gehuld is. Een ontspannen begin van de dag, voordat we onze reis weer vervolgen naar een ander deel van China.