Op naar de wijnen van Georgie

Korte reisblog van Sarah Bezuijen

Afgelopen oktober reisde ik af naar Georgië, op zoek naar het bourgondische leven aldaar. Na een comfortabele vlucht kwam ik ‘s nachts dan eindelijk aan in Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. Het verbaasde me hoe rustig het was op straat: bijna geen verkeer, geen mensen, rust en netheid. Dat had ik echt anders verwacht, ik ben gewend aan het drukke Aziatische straatleven ook als is het midden in de nacht. Wat zal dit Euraziatische land me deze week brengen?  Mijn eerste indruk van Tblisi is dus Europees, het Aziatische element zie ik nu zo snel nog niet opduiken maar goed, het is dan ook midden in de nacht. Laat dat morgen maar op me af komen zodra de zon zich laat zien. Kom maar op!

De volgende morgen na mijn aankomst in de stad Tbilisi ging mijn reis direct door naar Kakheti, een prachtig berggebied in oost-Georgië. Dit gebied staat voornamelijk bekend om zijn wijnen, Georgië is immers een van de oudste wijnregio’s in de wereld! Ondanks dat de traditionele Georgische wijnen bij de meeste mensen nog vrij onbekend zijn, worden de druiven uit deze regio steeds bekender. En terecht! Kakheti heeft een ruim aanbod aan druiven (men zegt dat er wel meer dan 400 soorten druiven zijn waar je uit kan kiezen), maar op dit moment worden er maar zo’n 38 druifrassen officieel gebruikt voor de commerciële wijnbouw in Georgië. 

Ik stap binnen in een bekende wijnkelder van Khareba, gelegen in Kvareli. Hier bevindt zich een heel netwerk aan tunnels, die maar liefst ruim 7 kilometer lang is. Overal waar je kijkt liggen wijnen opgeslagen, sommige zijn al wel meer dan 30 jaar oud. Ook voor mij was de Georgische wijn nog onbekend, maar na een uitgebreide wijnproeverij van verschillende wijnsoorten en waarbij de glazen niet al te zuinig inschonken werden, snap ik waarom mensen zo gek zijn op deze wijn. Alle wijnen zijn zo divers en de meeste redelijk soepel  te drinken.

Het maakproces van een Georgische wijn is niet te vergelijken met de Europese wijze. Dit heeft te maken met de manier waarop de wijn wordt gefermenteerd, namelijk in aardewerken wijnkruiken. Het is een eeuwenoude traditie die vandaag de dag nog steeds wordt toegepast. Deze gigantische aardewerken wijnkruiken (Qvevri) worden in de grond begraven waardoor de kruik een permanente temperatuur behoudt. Het sap dat wordt geproduceerd direct na het persen van de druiven, wordt direct in de ze Qvevri’s gegoten. Zodra de kruik vol zit, wordt het afgesloten met een deksel dat is gemaakt van een kleimengsel. Dit om eventuele schimmelziektes te voorkomen. De wijn kan zo’n vier jaar in de kruiken worden bewaard.

Na onze wijnproeverij stond er een heerlijke lunch op me te wachten. Lunchen (daarbij eigenlijk alle maaltijden) in Georgië is een uitgebreide aangelegenheid en er werd flink uitgepakt. Georgie wordt ook niet voor niets het Italië van de voormalige Sovjet-Uniegenoemd. De tafel stond vol met typische lekkernijen zoals walnootsalades, gevulde aubergines, rode bieten, ronde kaasbroodjes (kachapuri’s, mijn nieuwe favoriet), stoofpotjes en vlees van de barbecue, vergelijkbaar met de welbekende shaslick’s. Uiteraard hoort daar ook een bijpassend wijntje of een glaasje Cha Cha bij. Cha Cha lijkt  op wodka maar is een destillaat van de overblijfselen van de geperste druiven. Bij een goede maaltijd moet natuurlijk flink geproost worden op traditionele wijze. De Tamada (gastheer) brengt verschillende toasten uit waarbij er wordt geproost op het leven, het eten, op vrede, vrijheid, rijkdom, liefde en dat de hele avond door. Het voelt als een uitgebreid kerstdiner, maar dan om half 4 ’s middags én midden in oktober. En ja wel hoor, ’s avonds mag ik uiteraard weer!

’s Ochtends reis ik vanuit Telavi (de hoofdstad van Kakhetië) door naar Sighnagi, een historisch plaatsje gelegen op een heuvel. In de verte zie je de eindeloze besneeuwde bergtoppen die doorlopen tot aan Rusland, met hier en daar wat dorpjes in de vallei. Sighnagi is een klein, schilderachtig dorpje waarbij de geasfalteerde wegen plaats hebben gemaakt door keien en kinderkopjes. Sighnagi wordt afgeschermd door oude stadsmuren uit de 18e eeuw die het dorpje vroeger van de vijanden beschermden. Hier slenterde ik lekker rond en bezocht een lokaal marktje en snel merkte ik dat het leven hier een stuk minder stressvol is dan in West-Europa.   Ik wandelde langs heel wat vrouwen die aan de kant van de weg al breiend aan het kletsen waren en zag hun mannen op straat die samen spelletjes speelden en een glaasje wijn  dronken. Heerlijk relaxt, moet kunnen toch?

Na wederom wat wijntjes en een bourgondische lunch reisde ik terug naar Tbilisi, de stad waar ik vele positieve verhalen over had gehoord. De stad kent een mix van oude historische gebouwen met moderne architectuur; oude kerken worden afgewisseld met moderne gebouwen, en tussen de brede boulevards met Westerse winkels vind je hier en daar nog wat kleine buurtsupermarktjes waar de locals samenkomen om de laatste nieuwtjes uit te wisselen. De stad straalt een Euraziatische sfeer uit, een beetje zoals Istanbul maar dan met een oude sovjet-inslag. Leuk om naar de verschillen en overeenkomsten te zoeken.

Mother Georgia- Ferme vrouw
Ik neem het kabelbaantje naar het Narikala Fort, waar je een prachtig uitzicht hebt op de stad en waarbij je op de achtergrond wordt bekeken door ‘Mother Georgia’. De officiële naam van dit reusachtige beeld is Kartlis Deda en is gebouwd in 1958 – het jaar dat Tbilisi zijn 1500-jarig bestaan vierde. Het beeld staat voor de typische “Georgische Nationale Aard”. Ze draagt een traditionele jurk en in haar linkerhand houdt ze een kom wijn vast om  iedereen te begroeten die als vrienden komen. In haar rechterhand houdt ze een zwaard vast, dat staat voor de vrijheid waar de Georgiërs voor hebben gevochten en voor de bescherming van het volk tegen degenen die als vijanden komen.  Pats. Die zit.

Tbilisi Old Town
Door een wirwar van trappetjes en steegjes zigzaggend rond mooie oude houten huizen met prachtig houtsnijwerk, gekleurde balkons en hier en daar wat wijnstokken die de straten doen versieren, kom ik uit in de fotogenieke wijk ‘Tbilisi’s Old Town’. Delen van deze wijk zijn uitgebreid gerenoveerd. Waar sommige huizen nog net niet op instorten staan, is een aantal huizen volledig opgeknapt met spierwitte muren en brede pilaren. Oud en nieuw loopt hier door elkaar heen en ondanks het ietwat gekke straatbeeld heeft deze mengeling zeker z’n charme.

Tbilisi is een populaire, levendige stad in opkomst dat gelukkig nog niet is overspoeld door het massatoerisme. Er hangt een hele relaxte sfeer in de stad met overal (Turkse) koffietentjes, barretjes, boetiekjes en pleintjes waar mensen samenkomen. Alles gaat hier heel gemoedelijk en dat maakt Tbilisi zo’n ontzettend fijne stad.

Helaas zit ook mijn reis door dit veelzijdige, verrassende en prachtige land er weer op. Ik mag voor de allerlaatste keer genieten van een uitbundige Georgische maaltijd voordat ik het vliegtuig in stap richting Nederland. En ik weet het zeker, dit smaak naar meer! Terugkomen doe ik zeker;  wat is Georgië toch een verrassende bestemming!