Bergdorp Iiyama, Best Kept Secret van Japan

travelblog, Nagano prefectuur, Mizuho, Iiyama - Christel van Bree
Zelf op reis naar Iiyama? Kijk hier naar de bouwsteen.

Voor ik het weet sta ik op het station van het bergdorp Iiyama, na een comfortabele kleine twee uur in de Shinkansen vanuit Tokyo station. Het Iiyama station is spiksplinternieuw. De Hokuriku-Shinkansen-lijn van Tokyo naar Kanazawa via de noordelijke Japanse Alpen is pas sinds het voorjaar van 2015 open en de Shinkansen stopt sinds het voorjaar van 2016 in Iiyama. Vandaar dit prachtige station van geurend blank hout, glas en staal. De binnen-is-buiten-is-binnen-architectuur waar de Japanners zo bekend om staan is hier een geslaagd feit.

Aya, onze lokale agent uit Tokyo en ik worden opgewacht door een enthousiast zwaaiende Shibata, afgevaardigde van het plaatselijk bureau voor toerisme. In haar vierkante witte auto - die veel weg heeft van een paus-mobiel- rijden we voorzichtig door de hoofdstraat van Iiyama naar het plaatselijke poppenmuseumpje Mayumi Takahashi  en het enige restaurantje van Iiyama. De hoofdstraat wordt ook wel de Iiyama Butsudan-straat genoem; de straat van de boeddhistische altaren. Hier worden naar verluidt sinds het jaar 1689 tot vandaag de dag zeer kostbare boeddhistische altaren volledig met de hand gemaakt. De altaren zie je vanaf de weg al in de etalages staan, je kan ze niet missen. De zwart gelakte houten altaren zijn dan ook bijna volledig bekleed met bladgoud!

Het best bewaarde geheim van IIyama ligt bovenlangs de altaar-straat. Maar liefst veertien van de twintig (!) tempels en schrijnen van Iiyama liggen op een rij langs het Terameguri pad, verscholen achter esdoorns, bamboe en paarse hortensia's. De laatste bloeien nu volop want het is zomer.

Iiyama is van oorsprong een Kasteelstad waarvandaan machtige samoerai families de omgeving bestuurden. Het kasteel is nu een ruïne maar de tempels en schrijnen die verschillende samoerai families stichtten zijn een stille getuige van de macht en grandeur van deze samurai.
De oudste tempels dateren uit vroeg zeventiende eeuw (1620) maar velen zijn verschillende keren door brand verwoest en weer heropgebouwd. Sommige 17e eeuwse tempels zijn gebouwd op de fundamenten van nog oudere tempels of schrijnen daterend uit de 3e of 14e eeuw na christus. Het is bijna niet te geloven hoe mooi en goed verzorgd de tempels er bij staan. Allemaal met een eigen geur, vorm, kleur en karakter. Het lopen langs de tempels over Terameguri pad is een wandeltocht door een rijk en religieus verleden anno 2016.

Een van de grote meesters van het Rinzai boeddhisme, Dokyo Etan (Shoju Rojin), is geboren in het kasteel van Iiyama en woonde en werkte na terugkeer van zijn studietijd uit Tokyo in de speciaal voor hem gebouwde Shojuan Tempel. Deze tempel wordt gezien als een van de 100 Toppers oude en historische tempels van heel Japan. En dit is maar een klein voorbeeld van de vele verborgen juwelen in het onschuldig lijkende dorp Iiyama.

We klimmen een steile helling omhoog vanaf de hoofdweg en na een paar laatste stenen treden van een bemoste trap zien we de eerste tempel achter honderden spitse blaadjes van charmante esdoorns. Het enorme steile en hoge dak springt direct in het oog. "Waarom zo enorm steil?", vraag ik me nog wat napuffend van de klim af. Volgens Shibata is dat logisch. Er valt hier in de winter meters sneeuw en zo glijdt het tenminste direct van het dak naar beneden. Het gevaar zou anders dreigen dat de daken doorzakken door het gewicht van de sneeuw! De eerste tempel is net als de velen die volgen een oase van rust. Er is niemand te zien. De hele ochtend wandelen we van tempel na tempel, de een simpel van opzet, de ander rijkelijk versierd en vol met attributen voor verschillende festivals die hier jaarlijks worden gehouden.
Aya gelooft haar ogen niet. Het is hier gewoon net zo mooi als in Kyoto. Maar dan zonder toeristen, verzucht ze al kauwend op een grasspriet. Hoe is het mogelijk!

In het Tsukiakari restaurant naast het schattige poppenmuseum is het druk te noemen. Maar je kunt er een speld horen vallen. Bijna elk tafeltje is bezet maar de gasten keuvelen bijna onhoorbaar met elkaar. De gasten zijn veelal gepensioneerde vrouwen die een dagje komen wandelen of de tempels komen bezoeken in Iiyama. We worden bediend door mama-san zelf. Ze is een gerimpelde lieverd met een donker groen hoofddoekje strak om haar hoofd gebonden. Ze heeft al het eten zelf gemaakt en de groentes zelf geoogst of wild geplukt uit de bergen. Ze bestiert de keuken met haar eveneens gerimpelde vriendinnen die net als zij hart hebben voor biologisch en goed voedsel zonder poeha. Het eten is werkelijk fantastisch. Puur. Voedzaam. Kleurrijk. Zonder opsmuk. Ik complimenteer haar en ze ontvangt mijn complimenten met een knikje en een stapje naar achteren. Bedeesdheid en bescheidenheid is een deugd in Japan. Helemaal op het platteland.

Shibata en Aya kletsen samen volop over de verschillen tussen de cultuur in de stad en het platteland van Japan. Shibata woonde eerst in Tokyo en is met opzet naar het platteland verhuisd. Voor de rust en de eenvoud, zegt ze. Ze vertelt honderduit over de eenvoudige manier van leven van de plattelanders hier. Vooral de toewijding aan goed en vers eten, de rustige tred en de onmogelijkheid van anonimiteit in het dorp, spreken haar enorm aan. Aya uit Tokyo kijkt haar met open mond aan. Ze kan zich maar niet voorstellen dat een stedeling verkiest haar bruisende metropool-leven in te ruilen voor het platteland. "Hoewel.. denkt ze even later hardop terwijl ze van haar wilde groene asperge knabbelt..ik zou hier ook wel een tijdje willen zitten."En inderdaad, hoe langer we hier samen zijn, hoe meer Aya gaat dromen van Iiyama en de bergen. Ze geniet met volle teugen van alles wat we te zien krijgen en maakt al plannen om terug te komen in de herfst om te genieten van de dan rood kleurende esdoorns rond de vele tempels hier.

Known as one of the top three spots in Japan for practitioners of the Buddhist mystical sect Shugendo, the pathway to the inner shrine is lined with towering Japanese ceders, said to be 300 years old, and large moss covered boulders.

Hike about an hour up the path from Satomiya shrine (shrine built in village area as a worship space) to find the inner shrine, perched on a cliff 900 meters in elevation. The inner shrine was constructed during the mid-Muromachi Period (1338 - 1573), and designated as an important cultural property in 1964. - staat er in het foldertje van Kosuge Schrijn.

Kosuge schrijn ligt buiten Iiyama in de bergen van het kleine district Mizuho.
Aan de voet van Kosuge berg ligt een verstild klein dorpje met een lege parkeerplaats. Met de pausmobiel van Shibata rijden we in een kwartiertje van Iiyama naar Mount Kosuge en parkeren netjes exact voor een drankautomaat met blikjes hete koffie en koud mineraal water.  Een mevrouw met een jolige katoenen zonneklep en een kekke rugzak staat ons op te wachten voor de grote hal Kodou, die onderdeel is van het Kosuge schrijn.

Ze is onze gids. En ze weet van niks. Jammer. En ze is ook zo zenuwachtig. Och arme. Wie had gedacht dat er buitenlanders naar Kosuge schrijn zouden komen, dat zijn we helemaal niet gewend.  "Het komt natuurlijk door het nieuwe station? vraagt ze aan Shibata, hebben de buitenlanders ons zo gevonden?" "Ik denk het", beaamt Shibata en een beetje verlegen frommelt ze aan de overzichtskaart van Kosuge die ze net van de gids heeft gekregen. We staan allemaal wat onwennig en verlegen tegenover elkaar.

Ik wil niet opdringerig doen en de honderd vragen stellen die ik eigenlijk wel in mijn hoofd heb. Ik kan namelijk wel een gat in de lucht springen en luidkeels jubelen omdat ik gewoon op de veranda sta van een van de drie laatst overgebleven Shugendo tempels van heel Japan en dus van de hele wereld! Ik hoop dat de gids de karakters voor me kan vertalen, de beelden en iconografie kan duiden. Is er een beeld van En No Ozunu de oprichter van Shungendo uit de 7e eeuw na Christus? Ze kijkt me met een rimpel van onbegrip boven haar neus aan. "En No wie? Nooit van gehoord." Ik hou mijn jubeltenen maar binnen.  Ik geniet in stilte. Vastberaden om de overzichtskaart van dit gebied, met alle tempeltjes en schrijnen en heilige stenen erop te laten vertalen door een stagiair bij ons op kantoor.

Na de toegangspoort, de ontvangsthal en het buitenste Kosuge Schrijn is het tijd om de tocht te gaan maken de berg op. Het doel is het binnenste (heiligste) Satomiya schrijn dat op de top van Mount Kosuge (1047 m) ligt. Het bemoste pad omhoog wordt geflankeerd door torenhoge majesteitelijke cipressen. Wat een prachtig pad!   En wat een pittig pad! Het mos maakt de stenen glad, te meer omdat het gisteren wat regende. De schaduw van de hoge cipressen zorgt ervoor dat de zonnestralen maar spaarzaam de stenen bereiken wat voor een prachtige mystiek licht op het stijgend pad zorgt maar ook voor een immer nat onderdek. Aya en ik klimmen op onze sandalen. De gids van vandaag klimt echter op haar plastic pumps omhoog. Het mos geeft een diep aarden geur af. Dit gecombineerd met het diffuse licht en de felgroene kleur van het mos geeft me het gevoel in een scene van de film In de ban van de ring te zitten. De elfen zouden zo vanachter de boomstammen te voorschijn kunnen komen.

De naakte waarheid is dat de plastic pumps het simpelweg niet hielden. Het pad werd steeds smaller en steiler. De stenen gladder en steeds meer begroeid. Het is duidelijk dat hier niet af en aan pelgrims en vrome asceten naar boven rennen om het schrijn te begroeten. Na drie kwartier geeft Aya het op. De gids slaakt een zucht van verlichting. Een tikkie teleurgesteld volg ik de weg terug naar beneden. Mission unacccomplished. Er zit maar een ding op;  ik moet terug om de top te halen. Op bergschoenen en zonder gids met plastic pumps.

Maar oh wat heb ik genoten en wat ben ik blij verrast. Het bergdorp Iiyama met haar geheimen en Kosuge Schrijn zijn het absolute hoogtepunt van mijn trip door Nagano prefectuur.
Wat een mystieke rijkdom!

Christel