Nomadenfeestje op de Sangke graslanden bij Xiahe

Lucy Kilkens – mei 2016

Fotogalerij Gansu & Sichuan 2016

Overal om ons heen staan de yaks op hun dooie gemakje te grazen. Af en toe pesten ze ons door in slakkentempo voor de auto te gaan slenteren. We rijden dwars door de prachtig groene, weidse Sangke graslanden. Maar helaas, een nomadentent is nergens te bekennen.

In de winter wonen de nomaden in stenen huisjes op de lagere graslanden. In de zomer trekken ze naar de hoogvlaktes waar ze wonen in tenten van yak-haren. Meestal staan ze met een paar families bij elkaar. Zodra de yaks en schapen het gras hebben opgegraasd, verplaatst de hele groep zich naar de volgende plek. Ik ben hier in mei, en de periode waarin men naar de hoge graslanden trekt is bijna aangebroken.

Opeens spot onze Tibetaanse gids Wandigar in de verte wat tenten. Erop af! Zodra we uitstappen, kijken er zo’n dertig zeer verbaasde gezichten onze kant op. De vrouwen stoppen met koken, de kinderen met spelen, en de mannen met.. tja, wat doen ze daar in hemelsnaam?  

We worden aarzelend van top tot teen opgenomen, en vervolgens wat verlegen welkom geheten op hun feestje. Een paar dagen terug was Boeddha’s verjaardag (de dag waarop Boeddha’s geboorte, verlichting én overlijden wordt herdacht), en na enkele dagen vasten wordt dat hier gevierd met een gezellig samenzijn en véél lekker eten.  

De mannen wenken ons en dan wordt het duidelijk wat ze aan het doen zijn. In een grote kring verzamelen ze zich om een zware zak van 150 kilo. Om beurten stapt er één man naar het midden, die vervolgens moet proberen de zak zo hoog mogelijk op te tillen. Nadat ik één van de mannen heb laten zien wat een mooie actiefoto ik van hem heb gemaakt, worden ze steeds fanatieker. En terwijl ze stuk voor stuk in het midden van de kring, hijgend en puffend met een zak van 150 kilo tegen hun borst staan, kijken ze allemaal zo nonchalant mogelijk mijn kant op voor de stoerste actiefoto. Lachen!

Intussen zijn ook de vrouwen aan de komst van buitenlands bezoek gewend en ze roepen mij een tent in. Ik had stiekem al een blik geworpen in een tent die fungeerde als keuken; de tent waar ze me nu uitnodigen blijkt de 'eetkamer' te zijn. Terwijl de mannen buiten druk aan het spelen waren, hebben de vrouwen allerlei lekker eten voorbereid en hier uitgestald in drie rijen. De vrouwen en kinderen zitten op hun knieën en zijn vast begonnen. Gelukkig is Wandigar erbij om te vertalen: ‘kom binnen, ga zitten, stap niet over het eten heen, en alsjeblieft, eet en drink met ons mee!’

We nemen plaats en met z’n allen storten we ons op de lekkere momo’s en het Tibetaanse brood. Tussen het geslurp en gesmak door willen ze van alles over ons en ons land weten. Wandigar, zelf een Tibetaan die met zijn Nederlandse vrouw in Xiahe woont, geeft zo goed mogelijk antwoord. Ik kijk naar alle gezichtsuitdrukkingen terwijl ze geboeid naar hem luisteren, en ben erg nieuwsgierig waar ze het over hebben. Gelukkig krijg ik af en toe een korte samenvatting. “I just told them how you make cheese in Holland”, zegt Wandigar. Weten ze dat hier ook weer!

Vier kommen thee later (ondanks mijn gebarentaal blijven ze na elke slok bijschenken) vraag ik Wandigar of het onbeleefd is als ik een volle kom thee laat staan. Zonder me te antwoorden vertaalt hij mijn vraag lachend naar het Tibetaans. Ze lachen hard met hem mee en ik concludeer maar dat ik die volle kom thee vast niet hoef op te drinken, wat hier overigens ook een onmogelijke opgave zou zijn geweest.  

Als we vertrekken is het feest ook echt afgelopen: het overgebleven brood wordt in lange rijen uitgestald op de grond, zodat het makkelijk verdeeld kan worden. De mannen beginnen met het afbreken van de tenten en de vrouwen met de afwas. Zodra we naar de auto lopen krijgen we een hartelijk afscheid. De vrouwen pakken me bij de arm en vertellen hoe leuk ze onze komst vonden. Een spontaan bezoek dat me nog lang zal bijblijven!  

Zie hier een uitgebreide foto-impressie van onder andere Xiahe en de Sangke graslanden:

Gansu & Sichuan door Lucy Kilkens