Sarah op reis door de Centrale Hooglanden van Vietnam

Een binnenlandse vlucht brengt mij van Danang naar Buon Ma Thout – een vluchtje van nog geen uur. Al in het vliegtuig besef ik me dat ik vrijwel de enige westerling ben, dit belooft wat! Op het vliegveld word ik ontvangen door mijn  gids en mijn avontuurlijke reis door de Centrale Hooglanden van Vietnam kan beginnen.  De centrale hooglanden staan bekend om zijn schoonheid en om zijn koffie: door het perfecte klimaat (van droog naar vochtig weer met afwisselend regen -en zonneschijn) zijn hier vele koffieplantages te vinden. Net buiten de grote stad stoppen we om koffie uit de regio te proeven. Wat je nodig hebt om deze dikke, zwarte massa te drinken? Gecondenseerde melk tegen de bittere smaak en geduld, heel veel geduld! Een uur later heb ik dan eindelijk m'n slow coffee op en kunnen we weer verder.

Het gebied waarin ik reis wordt steeds onherbegzamer en ongerepter; dat merk ik al snel aan de weg. Niet overal was de weg verhard en doordat ik reisde in het regenseizoen (die duurt van mei tot oktober), waren stukken wegen compleet onbegaanbaar geworden door alle modder. Om de paar meter moesten we stoppen zodat de chauffeur de weg goed kon inspecteren zodat hij om de kuilen heen kon rijden. Uiteindelijk weet hij de auto door de diepe sporen en kuilen voort te bewegen.  Geen wonder dat de Vietnamezen een scooter boven de auto verkiezen! Onze 4X4 auto inclusief ervaren chauffeur lijkt het allemaal voor elkaar te hebben en zo samen met een beetje hulp van de lokale bevoking, die zo af en toe dikke boomstronken voor ons neerlegden om de diepe groeven te vullen en zo een ware brug te creëren (zo creatief!), komen we aardig ver.

Na een tijdje moet dan ook de chauffeur zijn trots aan de kant zetten. We staan voor een groot gat in de weg waar we echt niet meer omheen kunnen. Met drie personen op de scooter gaat de reis verder naar het dorpje Ea Ba. Terwijl Mr. Mtit, het dorpshoofd van de uit 15 huizen bestaande dorpje, onze gids oppikt, wachi ik samen met zijn grote familie in een traditionele Longhouse. Hoe langer ik aan het wachten ben, hoe meer mensen zich plots familie noemen. Binnen no-time zit de longhouse dan ook aardig vol!

De familie van onze gids behoort tot de etnische bevolkingsgroep de Rhadé, ook wel de Édé genoemd. De Édé staat bekend om zijn unieke cultuur met een heel eigen matrilineaire adat. Dat wil zeggen dat alle bezit overgaat van moeder op dochter en waarbij niet de man, maar de vrouw bovenaan de familie staat. Iets wat toch vrij speciaal is in een land als Vietnam! De Édé wonen in houten longhouses, vaak met de hele familie te samen - of in ieder geval dichtbij elkaar. De Édé zijn voornamelijk landbouwers die verschillende rijst, koffie -en groente plantages bezitten en geheel afhankelijk zijn van hun oogst. Ze wonen vaak dan ook in afgelegen dorpen buiten de stad. Een gids in deze regio is daarom ook zeker niet overbodig!

Ik neem afscheid van de familie en begin aan een mooie wandeling. We wandelen langs koffieplantages, rijsvelden en oneindig veel bananenbomen. Welcome to the Jungle! Het landschap is betoverend mooi en door de regenplassen en de glibberende modderpaden is het een heus avontuur! Uiteindelijk bereiken we het meer Ea Tyn en stappen we op een houten sampan. Tijdens de boottocht bewonder ik de eeuwenoude bomen van het natuurreservaat Nam Ka en de kleine nederzettinkjes van boeren die zich hier gevestigd hebben. Weer aan land is het tijd voor lunch en dit doen we in het hutje van Mr. Mtit, gelegen te midden van de rijstvelden. Alle boeren hier die over een stukje land bezitten, hebben een hutje in de rijstvelden. Dit om aan te geven dat het om zijn stuk land gaat maar ook zodat zij tijdens het oogstseizoen niet elke dag enkele kilometers hoeven te lopen. Onze gids blijkt een heuse kok te zijn! Alles bleek perfect voorbereid te zijn en met een roestig roostertje, een beetje hout en een aansteker maakt hij een perfect vuurtje. Zo roostert hij sticky rice in bamboe en maakt hij spiesen klaar met varkensvlees. Als toetje krijg ik  een verse pomelo voorgeschoteld, jummy!

Eenmaal terug in het dorp brengt iemand van de familie mij per scooter weer terug naar de chauffeur. Je kan merken dat het een regio is waar nog niet veel toeristen op af komen: overal wordt gezwaaid en geroepen en iedereen is even nieuwsgierig en vriendelijk. We worden naar de oevers van het Lak Lake gebracht waar we even moeten wachten op de boot die ons naar onze accommodatie zal brengen. Het wachten is niet erg: om ons heen staan vrolijke scholieren selfies te nemen en een groep motorrijders komt net aan gereden. Ik spreek met een paar van deze stoere Vietnamese motorrijders die verbaasd zijn dat ik zo ‘off the beaten track’ aan het reizen ben en vragen dan ook wat ik hier kom doen. 

Middels een boottochtje van nog geen half uur bereik ik het permanente tentkamp. Het tentenkamp is gelegen op een eiland in Lak Lake en dus alleen te bereiken per boot. De safari-achtige tenten zijn groot, prachtig gemeubileerd met houten meubels en hebben een balkon met een panoramisch uitzicht over het meer. De tenten beschikken over een eigen badkamer en warm water is zelfs ook aanwezig. Misschien is kamperen iets te primitief uitgedrukt en valt deze accommodatie meer onder het type wat tegenwoordig ‘glamping’ heet. Vanuit de accommodatie zijn allerlei activiteiten te ondernemen: fietsen, wandelen of kajakken op het meer..

Ik geniet vanavond van een traditionele dans -en zangoptreden van de Mnong, een andere etnische bevolkingsgroep die in deze provincie woont. Uiteraard wordt er palmwijn gedronken en moeten de gasten meedansen; het dansje zag er uiteraard veel makkelijker uit dan dat wij dachten.. Het diner is zalig: allerlei versbereide lokale specialiteiten worden voorgeschoteld en na een goedgevulde maag slapen we als een roos. De volgende ochtend zit het verblijf in Lak Lake er helaas weer op. Na een kajaktocht op het meer word ik weer terug gebracht naar het vliegveld – een rit die door loslopende koeien op de weg enigszins geduld vraagt, maar wat is het hier prachtig!